Ik ga slapen, ik ben moe…

Aangezien ik veelal autobiografisch en actueel schrijf kan een blog over deze situatie niet uitblijven. Hoewel mijn blogs nooit gepubliceerd worden, zonder mijn vader zijn correcties, ben ik nu genoodzaakt dit vandaag wel te doen. Normaliter krijg ik mijn schrijfsels binnen een kwartier gecorrigeerd retour gemaild, met als opmerking: “Dag schat, zo beter denk ik, xoxo”.  De correcties in het rood neem ik altijd blind over, waarna ik de tekst publiceer.

De blogs die ik twee weken geleden had geschreven waren klaar voor correctie. Deze was door mijn vader gelezen en de feedback over mijn schrijfstijl had ik al teruggekoppeld gekregen. “Je maakt te lange zinnen en daar moet ik even voor gaan zitten”, zei hij door de telefoon. “Wel een leuk verhaal”, voegde hij er nog aan toe. Het was die betreffende week de griep die mijn vader belemmerde om mijn werk nauwkeurig na te kijken. Ik wist dat hij griep had, want hij was duidelijk beroerd toen hij, vanuit Friesland, onze zoon in de voorjaarsvakantie kwam halen om te komen logeren.

Een paar dagen na de logeerpartij is mijn zoon bezorgd en hij vraagt mij tijdens het avondeten te bellen om te vragen hoe het met Pake (Fries voor opa) gaat. Ik bemerk een ernstige bezorgdheid bij mijn zoon en ik bel direct op. Ziek of niet ziek, hij kon beroerd klinken, maar verward was hij nooit. En in dit geval kreeg ik een zeer verwarde vader met een angstig benauwde ademhaling aan de telefoon. Ik heb via zijn gezin direct alarm geslagen met als resultaat een spoedopname op de intensive care en daar wordt hij nu ruim een week slapende gehouden en beademd tot ‘het beest’, zoals de behandelend arts de betreffende bacterie in de longen noemt, bestreden is. Zo zie ik het ook voor me: een gigantisch beest met legers achter zich, dat een oorlog voert in het lichaam van mijn vader. Terwijl hij daar zo kwetsbaar, letterlijk, aan banden ligt, worden alle lichamelijke functies door meerdere slangen en apparaten beheerst en is er van een Geestig Lichaam nauwelijks sprake. Puur een lichaam met functies dat gerepareerd wordt en wat er in de geest gebeurt weten we niet. Zeer onwerkelijk en frustrerend als je normaliter met Geestige Lichamen werkt. Maar het is vooral de hulpeloosheid die mijn innerlijke kind oproept, terwijl ik zijn hand in de mijne houd, als ik aan de rand van het bed zit.

Iedere keer, als ik de intensive care afdeling verlaat, zing ik in mijn hoofd het slaapliedje ‘Ik ga slapen, ik ben moe….”, voor hem. Mijn ouders zongen dat vroeger voor mij en wij  zingen dat voor onze kinderen als we de nacht in gaan. Sinds de dood van mijn moeder, de ootje ( Volendams voor oma ) van onze kinderen, hebben we een aangepaste versie.

“Ik ga slapen, ik ben moe,
sluit mijn beider oogjes toe
lieve ootje houdt vannacht,
over ons getrouw de wacht, amen”

Ik besluit vandaag een dag niet naar Friesland af te reizen om thuis bij de kinderen te blijven. De onrust in huis is voelbaar tijdens de lunch en de storm om het huis werkt ook niet mee. Mijn zoon gaat terug naar school en ik leg mijn dochter, van bijna twee, in haar bedje voor een middagslaapje. Normaliter leg ik haar neer en is het stil boven. Nu legde ik haar neer en hoorde ik lang daarna een klein wervelwindje door de babyfoon razen, druk brabbelend, maar ook boos roepend, huilend, zingend en lachend, alles door elkaar. Een beetje zoals ik me nu voel, bedenk ik me. Ik laat haar wervelen en begin deze column te schrijven. Uiteindelijk valt het stil. De storm zakt voor een moment. Ik hoor, voor het eerst, een kleine stemmetje alleen ons slaapliedje zingen, waarna het stil blijft.

We mogen er van uit gaan dat er, ook tijdens middagdutjes of kunstmatige coma’s, over ons gewaakt wordt. Voor nu geeft het rust en beweeg ik, als altijd, mee in de storm des levens.