“We zitten allemaal in hetzelfde schuitje”, wordt wel eens gezegd gedurende deze, inmiddels ruim een jaar durende, pandemie. Het is bedoeld als een troostende gedachte, de verbindende factor van het ‘samen ervaren’ en in de veronderstelling dat we daardoor respect voor elkaar hebben. We hebben inderdaad allemaal met dezelfde storm te maken als het gaat om corona of bij een andere ingrijpende gebeurtenis die een ieder in het leven zal treffen. Hoe ieders individuele schuitje reilt en zeilt onder die omstandigheden is een ander verhaal. Het is maar net door welke bril je het bekijkt en of je dan elkaars visie en vaart kunt respecteren.
De verkiezingen zorgen voor verdeeldheid in het land en onder de burgers. Verdeeld in categorieën, tabellen en gekleurde vlakken werd ons land op tv weergegeven aan de tafel van Jinek en bij de NOS. Zelfs onze gemeenschappelijke deler, de coronacrisis, heeft te maken met een verdeeldheid in aanpak. En de grote opkomst richting de stembus bewijst maar weer hoe graag we onze stem willen laten horen. De overvloed aan partijen geeft aan hoeveel visies er zijn. En de kapiteins van die partijen hebben de afgelopen weken hun brillen met ons gedeeld en hun eigen stem laten horen in de hoop dat wij bij hen aan boord komen om samen de koers te bevaren die zij voor ons uit hebben gezet. Ook ik heb mijn stem uitgebracht, omdat dit het recht is waar voor is gestreden, zodat ik in alle vrijheid mijn mening zou kunnen uiten. Ook ik werd gecategoriseerd in een vakje en ik mocht kleur bekennen vanuit mijn visie. Hoewel ik er in mijn praktijk bij voorkeur andere maatstaven op nahoud en een breed palet aan kleuren prefereer.
Op individueel niveau zijn we onze eigen kapitein die zo nu en dan te maken heeft met onstuimig vaarwater die wordt aangegaan met een uniek schuitje vol DNA, opvoeding, normen en waarden, ervaringen en omstandigheden die er voor zorgen dat een ieder weer een andere koers uitzet in dezelfde storm.
De één ligt voor anker, terwijl de ander juist een zeil bij zet. En in wat voor schuit vaar je? Een cruiseschip of een fluisterbootje? Welke bemanning en wat voor bepakking gaat er met je mee en welke invloed oefenen ze uit op de vaart?
Als onbevooroordeeld therapeut heb ik dagelijks die verschillende brillen op. De bril van actieve demonstrant tot die van passieve kluizenaar, van de kwetsbare doelgroep tot de onoverwinnelijke, van jongere tot oudere, van iemand op de rand van faillissement tot degene die juist nu z’n brood verdient aan de omstandigheden, van de VVD’er tot de Piratenpartij aanhanger en alles wat daar tussenin zit. Ieders stem wordt zonder oordeel gehoord. En dat is een verrijking voor mijn geest en een verademing voor de cliënt, die in een maatschappij vol oordeel, even compleet zichzelf mag zijn binnen mijn maatschappijtje in de maatschappij.
Door ieders bril heb ik leren meekijken en het vermogen gecreëerd om vanuit mededogen en compassie voor mezelf, juist die van de medemens te kunnen respecteren. Tot op zekere hoogte, want ethische kwesties zijn er om je alert te houden je eigen grenzen te bewaken. Dat heb ik vakmatig geleerd en getraind en is noodzakelijk om mijn werk professioneel uit te kunnen voeren. Privé heeft het mij minstens zo veel opgeleverd. Het behoeft geen idealistische roze bril te zijn, maar een bril die zorgt voor inkeer en reflectie, opdat je als kapitein van jouw eigen schip exact weet welke koers je inzet zonder dat je een ander in zijn of haar vaarwater zit. Dat geeft rust en een behouden vaart.