Rouwen is eigenlijk te vergelijken met een roeiboot met twee riemen. Eén riem staat voor verdriet, rouw en alles wat daarbij komt kijken. De andere riem staat voor doorgaan met het leven, de draad weer oppakken en ‘sterk zijn’.
Je hebt beide riemen nodig om vooruit te kunnen komen, want als één van de twee riemen te intens gebruikt wordt blijf je in rondjes varen.
De ‘sterk zijn’ riem en vooral het doorgaan neemt vaak de overhand. En zo is het heel véél voorkomend dat er zich rouw processen aandienen van een gebeurtenis tientallen jaren geleden. Het “geestige lichaam” slaat alles op en als er een trigger ontstaat in het hier en nu, kan dat zomaar betekenen dat jouw systeem verrast wordt door oud zeer.
Het (h)erkennen dat je deze gevoelens ervaart is een eerste dappere stap. Maar hoe nu verder?
We brengen ‘rouwen’ veelal in verband met het overlijden van een dierbare. Ook aan een echtscheiding, pensionering, afkeuring van de arbeidsmarkt, faillissement, familie ruzie met brouillering, een diagnose van een ziekte en zo veel meer kan een vorm van rouw kleven. Het zijn allemaal vormen van loslaten die zich veelal kenmerken door een definitief karakter, met een onwenselijk afscheid van de oude situatie.
‘Sterkte’ wensen we een ieder liefdevol toe ten tijden van rouw. Ik spreek eigenlijk liever van een behouden vaart.
Als je dan een beetje doorhebt hoe je moet roeien, dan kom je erachter dat je vaart op de grillen van een oceaan.
Als een zee met eb en vloed, als de stilte voor de storm, als die donderslag bij heldere hemel, de natuur kan zomaar omslaan. Zo ook jij in jouw rouwproces.
Het blakke water kan een woeste zee worden en je raakt overmand door verdriet. Uit het niets of door dat ene liedje dat steeds op de radio komt, het fotoalbum dat uit de kast valt of die bepaalde geur die bij iemand hoorde die overal doorheen walmt. En alle gesprekken, ook de koetjes en kalfjes varianten, doen je denken aan jouw verdriet. Zie dan jouw bootje maar eens bij te sturen.
Net als in de natuur, blijven ook wij dynamische processen, evenals onze rouwprocessen. En dat betekent dat we het verdriet altijd in een vorm bij ons zullen dragen. Dat we, ook na jaren, overboord kunnen knallen en onze hoofden boven water moeten houden. Soms kunnen we het pootje badend af, met de voetjes over de rand. Meedeinend op de golven of hard zwemmend tegen de stroom in. Rouwen is oprecht roeien met de riemen die je hebt op die grote oneindige oceaan.
….
Een oceaan om in te schuilen
Nooit alleen meer hoeven zijn
Ik heb gesmeekt niet meer te huilen
Alsjeblieft
Het leven jaagt geen angst meer aan
Ik heb al zo ver moeten kruipen
Het laatste stuk zal ook wel gaan
Tot ik ga staan
Een oceaan om in te vluchten
Nooit jaloers te hoeven zijn
Liefde om je hart te luchten
Een oceaan
Alleen van mij
Racoon
